"من عیسی هستم، متولد شریف. امروز آمده‌ام تا کمک کنم فهمید فاضلهٔ احتیاط را. اولین قانون از احتیاط عدالت است - یعنی اطاعت از فرمان‌های خداوند. احتیاط توصیه می‌کند که بیش‌تری در اندیشه، سخن یا عمل اجتناب شود. یک روح ممکن است حکیم باشد اما هنوز هم از احتیاط محروم باشد. برای مثال، یک روح حکیم ممکن است - در تلاش برای بیان نظرش - دیدگاه خود را بارها تکرار کند و نمی�ید که چه زمانی کافی گفته شده‌است. این نشان می‌دهد که به لطف من اعتماد ندارد. بگویم چرا. این نوع از روح نقطه‌اش را مطرح می‌کند اما آماده نیست تا موردش را بیان کرده و سپس اجازه دهد که لطف باقیمانده کار خود را انجام بدهد. او نمی�ید که لطف بتواند نقطهٔ نظر را در دل برسد. به‌نظر می‌رسد همه چیز وابسته به تلاش‌های خودش است."
"احتیاط تمامی فاضله‌ها را اداره می‌کند. گاهی اوقات ما از طریق احتیاط نمی�ید که از فاضلهٔ استفاده کنیم. گاهی یک شخص خیلی صبور است و در برابر غلط سخن نگوید یا ممکن است با تخریب کودک عشق خود را نشان دهد و به درخواست‌های بیش‌تری او تسلیم شود."
"احتیاط هم‌معنی با خویشتن‌داری نیست. چرا که شخص احتیاط‌آمیز تلاش می‌کند تا خودش را بیشتر بشناسد، ضعف‌هایش را پیدا کند و بر آن کار کند. روح ساده دل مشکل چندانی با احتیاط ندارد اما کسانی که غریور هستند این فاضلهٔ از دست رفته است."