"Ako ang inyong Hesus, ipinanganak na Diyos. Nagmula ako ngayon upang matulungan kayo na maunawaan ang katuturanan ng pagiging mapagmasid. Ang unang patakaran ng pagiging mapagmasid ay ang kabuting-katwiran - yani, pagsunod sa mga utos ni Diyos. Nagpapayong ang pagiging mapagmasid na maiwasan ang sobra sa isip, salita o gawa. Maingat man ang isang kaluluwa, maaari pa ring walang pagiging mapagmasid. Halimbawa, maingat man ang isang kaluluwa ay - habang sinusubukan niyang ipakita ang kanyang pananaw - nagpapahayag ng kanyang opinyon muli at muli, hindi alam kung kailan na sapat na. Ito'y nakakapagtuturo sa kawalan ng tiwala sa aking biyaya. Sasabihin ko ba? Ang uri ng kaluluwa ay nagsasaad ng kanyang pananaw, subalit hindi handa magpahayag ng kanyang kaso at [pagkatapos] payagan ang biyaya na gawin ang natitira. Hindi niya pinapayanang dalhin ng biyaya ang punto sa puso. Parang sinasabi niyang lahat ay nakasalalay sa kanyang pagpapakita."
"Nagpapatnubay ang pagiging mapagmasid sa lahat ng mga katuturanan. Minsan, hindi tayo nagagamit ng maingat na paraan sa mga katuturangan. Minsan, masyadong matiyaga ang isang tao at hindi nagsasalita laban sa mali. O maaari ring ipakita niya ang pag-ibig sa pamamagitan ng pampalasa sa bata at bigyan siya ng sobra."
"Hindi naman katumbas ng sariling-katwiran ang pagiging mapagmasid. Sapagkat ang mapagmasid na tao ay naghahanap upang mas malaman siya mismo, hanapin ang kanyang mga kahinaan at gumawa nito. Hindi mahirap maging maingat ang isang kaluluwa ng may purong puso, subalit mabigat para sa mapagmahalan."